4 maart 2025
Van een kind met zware obstipatie tot een poepexpert met een missie. Hadassa Voet (63) helpt kinderen en ouders al twintig jaar met poepproblemen. Haar eigen ervaringen en worstelingen komen hierbij goed van pas.
“Dat ik van mijn eigen grootste probleem mijn beroep zou maken, had ik nooit kunnen bedenken. Maar als ik terugkijk, is het ergens ook wel logisch. Ik was een hooggevoelig kind, heel sensitief. Mijn ouders hebben de oorlog meegemaakt en kwamen daar behoorlijk beschadigd uit. Dat voelde ik als peuter al. Al die emoties en spanningen sloeg ik op, zonder te weten hoe ik daarmee om moest gaan. Dat was het begin van mijn eigen worsteling. Want wat ik later ontdekte, is dat poepproblemen vaak niet op zichzelf staan. Ze zijn meestal het gevolg van iets anders.”
Nooit op school naar de wc
“Op de kleuterschool begonnen de problemen pas echt. Ik vond school enorm spannend, kon slecht omgaan met veranderingen en verlangde voortdurend naar mijn moeder. Die stress zorgde voor buikpijn en obstipatie. Toen ik naar de lagere school ging, werd het alleen maar erger. Op mijn eerste schooldag wist ik na een wc-bezoek de weg naar mijn klas niet meer. Ik bleef te lang weg en kreeg een enorme uitbrander van de juf. Als 6-jarig meisje was dat heel beangstigend. Vanaf dat moment besloot ik: ik ga nooit meer op school naar de wc. Dat maakte mijn obstipatie alleen nog maar erger, met poepbroeken als gevolg.”
Traumatische ervaring
“Ondertussen begrepen mijn ouders er niks van. Ze bleven me maar van de ene arts naar de andere psychiater slepen. Want er moest toch iets met me aan de hand zijn? Toen ik negen jaar was, liep het helemaal uit de hand. Ik kon wekenlang niet poepen, waardoor de ontlasting in mijn buik versteende. Ik onderging twee operaties om de poep te verwijderen. Ook rekte een arts mijn anus op, in de hoop dat het zou helpen. Dat deed het niet. Sterker nog, het verergerde alles alleen maar en was bovenal een uiterst traumatische ervaring. Dagenlang bleef er maar bloed uit mijn billen stromen.”
Toch een diagnose?
“Ondertussen waren mijn ouders de wanhoop nabij. Wat was er met hun kind aan de hand? Experts zeiden dat het niet tussen mijn oren kon zitten, omdat ik te slim was. Dus dan moest mijn poepprobleem wel fysiek zijn? Na het nemen van biopten opperden artsen de ziekte van Hirschsprung, een zeldzame en aangeboren aandoening aan de dikke darm. Mijn vader en moeder waren opgelucht: eindelijk, een naam voor het probleem! En ook al was ik toen slechts negen jaar, diep vanbinnen wist ik: dit klopt niet.”
Vieze broeken en vicieuze cirkels
“Toch werd er een behandeling gestart tegen de Hirschsprung. Hiervoor kreeg ik dagelijks klysma’s. Niet dat het hielp, de vieze broeken bleven. Ik overleefde de rest van de basisschool en de begintijd van de middelbare school door vieze broeken te verstoppen of weg te gooien. Mijn strategie was om wc-papier in mijn onderbroek te doen en dat ongezien te wisselen. Rond mijn veertiende begon ik me voor jongens te interesseren en dat leek me geen goede combi met vieze broeken. Toen ben ik zelf een systeem gaan bedenken: om de dag ging ik naar de wc, ook zonder aandrang. Als het me lukte om iets eruit te krijgen, zette ik een kruisje in mijn dagboek. Dat werkte. Langzaam kreeg ik weer natuurlijke aandrang en controle. Dat voelde als een enorme opluchting.”
“Het besef dat mijn probleem door spanning en controle kwam, was een keerpunt”
Van worsteling naar kracht
"Vier jaar lang ging het goed, tot ik op mijn achttiende naar een kostschool in het buitenland ging. Het schoolhoofd was heel autoritair, waarvan ik wederom heel angstig en gestrest werd. Tegelijkertijd gingen de radartjes in mijn hoofd draaien. Als ik daadwerkelijk Hirschsprung had, hoezo kon ik dan de voorgaande jaren wél poepen zonder problemen? Was die diagnose die ik als kind had gekregen eigenlijk wel waar? Ik besloot op eigen initiatief een second opinion te doen. En wat bleek? Ik had helemaal geen Hirschsprung, maar 'gewoon' heftige obstipatie, als gevolg van mijn gevoeligheid en de stress. Een enorme opluchting. Het besef dat mijn probleem niet fysiek was, maar alles te maken had met spanning en controle en hoe ik daarmee omging, was een keerpunt. Het gaf me handvatten om anders met stress om te gaan.”
Een confronterende herhaling
“Jarenlang ging het goed. Tot ik zelf moeder werd. Mijn kinderen kregen ook last van obstipatie, en dat triggerde me enorm. Alle angst van vroeger kwam weer naar boven. Ik liet mijn kinderen zelfs onderzoeken op Hirschsprung. Irrationeel, dat wist ik ook wel. Maar het trauma zat nu eenmaal zo diep. Uiteindelijk realiseerde ik me dat mijn kids simpelweg op mij lijken: ze zijn net zo gevoelig en spanning slaat dus ook op hun buik. Dat inzicht hielp me om het patroon te doorbreken en mijn kinderen op een liefdevolle manier te begeleiden. En wat ik andere ouders ook graag meegeef.”
Een wereld zonder poepproblemen
“Mijn missie is om ouders en kinderen uit de shit te helpen – letterlijk en figuurlijk. Maar ik wil ook de omstandigheden verbeteren. Veel basisscholen hebben vieze toiletten, keihard wc-papier of irritante sensoren die het licht uitdoen als je te lang zit. Kinderen raken daar gestrest van en gaan hun ontlasting ophouden, met ongelukjes tot gevolg. Ik hoop dat we daar verandering in kunnen brengen. Mijn droom is dat poepproblemen ooit tot het verleden behoren.”