6 januari 2020

Drieëtwintig studenten, één missie: mensen met een dwarslaesie zoveel mogelijk mobiliteit teruggeven. "Ik wilde eens meemaken dat iets wat je ontwerpt, echt tastbaar wordt. Dat is gelukt!".

Wie de D:DREAM Hall op de campus van de TU Delft binnenloopt, waant zich even in een andere wereld. In de grote industriële hal gonst het van de technische bedrijvigheid. Twaalf ‘dreamteams’ van studenten werken er fulltime aan bijzondere uitvindingen. Van een elektrische raceauto tot een duurzame hyperloop en een supersnelle onderzeeër. Maar achter in de hal, daar gebeurt wel iets heel bijzonders: daar staat een dame met een dwarslaesie op... en ze loopt. Welkom bij Project MARCH! 

Nieuwe functionaliteiten

Bij Project MARCH werkt ieder jaar een nieuw team van studenten fulltime en vrijwillig aan de doorontwikkeling van het exoskelet. Dit is een gemotoriseerd, robotisch harnas waarin mensen met een dwarslaesie kunnen staan en lopen. “In 2015 begon het eerste team aan een eerste versie”, vertelt Jorick Kamphof, teammanager. “Nu, vier teams later, staat er een veel geavanceerder exoskelet.”
Eén van de functionaliteiten die team IV ontwikkelde, is het zijwaartse heupgewricht. “Daarmee kun je in het pak nu ook een zijstap zetten”, legt Jorick uit. “Dat is bevorderlijk voor de bewegingsvrijheid, maar ook nodig om een trap of schuine helling op te kunnen komen.”

Een andere grote aanpassing is de voet- zool met drie lagen: eentje voor comfort, eentje voor ondersteuning en eentje met druksensoren voor onderzoeksdoeleinden. Verder is de besturing gebruiksvriendelijker geworden. “We hebben er een jaar lang met drieëntwintig studenten keihard aan gewerkt. Samen met Sjaan Quirijns natuurlijk, die als ‘piloot’ helpt met de ontwikkeling en het pak voor ons test.”

Maatschappelijk belang

De meeste teamleden hebben hun bachelor gehaald en zien Project MARCH als leerzaam tussenjaar voor ze aan hun master beginnen. Zo ook Jorick, die dit project koos vanwege de combinatie van techniek en gezondheidszorg. “Juist het maatschappelijke, medische aspect trok me. Dit is toch wat anders dan puur de fun van een raceauto.” Dat herkent Martijn van der Marel, electrical engineer: “Ik deed mee voor de ervaring, maar zeker ook voor het maatschappelijke belang. Ik vind het een mooi idee dat een grotere groep mensen hier op termijn iets aan heeft.” Ilse Calis, design engineer, ging het vooral om de praktische toepassing. “Ik wilde eens meemaken dat iets wat je ontwerpt, echt tastbaar wordt. Dat is gelukt!” De drie kijken terug op een gaaf en hectisch jaar. “Het was een enorme uitdaging waarbij we veel gaandeweg moesten leren. We zijn tenslotte ‘maar’ studenten”, lacht Jorick. “Ik denk dat ik in dit jaar meer heb geleerd dan in mijn hele studie bij elkaar”, vult Ilse aan.

Magisch moment

Bijzonder moment was de eerste keer dat Sjaan opstond met het nieuwe pak. “Het hele jaar hadden we haar meegemaakt in de rolstoel. En nu keek je haar recht in de ogen”, illustreert Jorick. Maar het ultieme hoogtepunt was toch de ‘reveal’ in augustus, waar het team hun exoskelet aan een groot publiek presenteerde. Martijn: “Familie en vrienden weten wel ongeveer waar je mee bezig bent, maar nu konden ze het zelf zien. Het moment dat Sjaan daar die zijstap zette, was magisch.” Eind september werd het project overgedragen aan team V. Zij zullen in mei 2020 samen met Sjaan meedoen aan de Cybathlon: een kampioenschap in Zwitserland waar mensen met een beperking een parcours afleggen met behulp van technische hulpmiddelen. In 2018 won Project MARCH de Cybathlon en dat willen ze dit jaar natuurlijk weer! “Sjaan moet met het exoskelet zes moeilijke obstakels nemen, waaronder de trap en de helling”, vertelt Jorick. “Daar hebben we met team IV al hard voor getraind. Het wordt een flinke uitdaging!”

Nog niet voor thuis

Wanneer is het skelet klaar? “Het is maar net waarvoor je het wilt gebruiken”, vindt Jorick. “Op korte termijn is het nog ongeschikt voor thuisgebruik. Je staat er bijvoorbeeld niet zomaar mee op van de bank om een kopje koffie te pakken. Ik weet ook niet of het de rolstoel ooit volledig zal vervangen. Maar het kan wel een heel waardevolle aanvulling zijn. Dat zien we nu al! Mensen die regelmatig in het exoskelet lopen, ervaren belangrijke lichamelijke voordelen. Ik denk dat het daarom sowieso binnen de gezondheidszorg veel meerwaarde heeft.”