1 juni 2023
"Daar gaan we", zegt Lara hardop tegen zichzelf als ze vroeg in de ochtend de loopbrug van het luxe schip opstapt. Haar zoon Jimmy trouwt vandaag met zijn Franse bruid, Madeleine. De leren bandjes van haar schoenen knellen en door de chiffon jurk heeft ze het nu al warm. Maar dat heeft ook te maken met de locatie. Lara had gezworen dit deel van Frankrijk nooit meer te bezoeken. Hier ligt een verleden dat ze maar wat graag vergeet.
Heb je het eerste deel van het verhaal al gelezen? Ga dan door naar het vervolg
Ceremoniemeester Celine, een vriendin van Madeleine, staat aan het eind van de loopbrug op haar te wachten. Ze is eigenlijk de ceremoniemeesteres, denkt Lara. Het zichtbare binnenpretje ziet Celine aan voor een hartelijke groet.
"Bienvenue, Lara! Quelle belle robe. Tu as l'air fantastique", zegt de jonge vrouw die onder de indruk is van Lara's verschijning. Mensen vinden altijd dat ze er fantastisch uitziet voor iemand met een volwassen zoon. Dat komt vooral omdat ze niet weten dat ze Jimmy op negentienjarige leeftijd kreeg. Het doet Lara goed om te zien dat haar jurk mooier is dan die van de ceremoniemeester en het bruidsmeisje. Ze voelt zich al zo opgelaten door de weldaad van deze bruiloft en het vermogen van de schoonfamilie van haar zoon. Ook is ze zich bewust van het feit dat ze alleen is. Het kruisje in plaats van een naam bij 'vader' op Jimmy's geboortecertificaat benadrukt dat nog eens extra. Madeleine heeft er nu al drie keer naar gevraagd. Hopelijk begint ze er vandaag niet weer over.
Achter Lara wordt de loopbrug losgekoppeld. Het wachten was op haar. Jimmy loopt naar haar toe.
"Mam, had je ooit voor mogelijk gehouden dat we dit op een dag zouden meemaken?"
"Nee schat, dit had ik niet zien aankomen." Haar ironie ontgaat hem. Alles ontgaat hem vandaag waarschijnlijk. Het komt Lara goed uit. Ze wil zijn dag niet verpesten met haar twijfels over deze verbintenis waar ze eigenlijk te jong voor zijn: net twintig. En ze wil vooral niet dat hij weet hoe ongemakkelijk ze het vindt om hier terug te zijn, op deze plek in Frankrijk, daar waar zich negen maanden voor de geboorte van Jimmy het nodige heeft afgespeeld. Jimmy heeft altijd geaccepteerd dat zijn moeder weinig over zijn vader wist te vertellen. Hij vroeg ook nooit door en zij liet het zo, erop vertrouwend dat ze genoeg hadden aan elkaar. Dit deel van Frankrijk wilde ze nooit meer bezoeken. En nu vindt ze zichzelf terug op een luxe schip, tussen de rijken met hun wonderelijke mores, al varend op weg naar de kliffen van Calanques om daar op een idyllisch strandje een feest te vieren.
Lara ziet de huwelijksfotograaf gedecideerd op hen af komen lopen. Ze verslikt zich in haar welkomstdrankje. Wat lijkt deze man enorm veel op Guillaume, haar oude vlam, de reden om Frankrijk na vier weken in allerijl te verlaten. Het kan hem niet zijn. Dat mag niet. Al die Fransen lijken op elkaar: dat is het gewoon.
"Le marié et sa soeur, je suppose?" vraagt hij. Jimmy schiet in de lach. "Hij denkt dat je mijn zus bent", zegt hij terwijl hij een arm om haar heen slaat en aan de fotograaf laat weten dat het zijn moeder is.
"C'est une belle mère", en met dat compliment laat de fotograaf zijn gezicht achter zijn camera verdwijnen. Met een geforceerde glimlach kijkt Lara door de lens naar deze man.
"Guillaume, schiet je er zo ook eentje met mij erbij?" roept Madeleine vanaf de andere kant van het dek. Guillaume. Lara's glimlach bevriest op haar gezicht. Een koude rilling trekt langs haar ruggegraat omhoog. De chiffon jurk knelt ineens overal, het schip ook. Ze wil hier weg, maar ze zit gevangen. Gevangen op de gelukkigste dag van haar zoons leven. Guillaume schiet enthousiast door. Hij lijkt haar niet te herkennen. Lara wil niet langer in de lens kijken, dat durft ze niet. Als Madeleine zich bij hen heeft gevoegd, maakt Lara zich na een vijftal foto's uit de voeten. Zogenaamd om voor Madeleine een glas water te halen.
Ze dwaalt lukraak door de gangen van het schip. Als een opgejaagd dier op de vlucht voor een verleden dat niet alleen Jimmy's dag, maar heel zijn leven op z'n kop gaat zetten. Ze komt terecht op een verlaten dek. De lege hottub maakt duidelijk dat dit deel van het schip niet meedoet aan de feestelijkheden. De ideale plek dus om zich aan alles te onttrekken. Lara gaat op de rand van de tub zitten. Even bijkomen van de schrik. 'Guillaume de Verschrikkelijke' was ze hem in haar hoofd gaan noemen.
Toen ze hem in de zomer van 2002 leerde kennen, noemde ze hem nog 'Droom Guillaume' en stond ze op het punt haar studie Frans niet in Parijs te gaan volgen, maar om zich in te schrijven bij de Universiteit van Marseille. In een korte tijd kan er veel veranderen. Van een vakantie vol zon, gelach, heerlijk eten, romantische vaartochtjes en lange vrij-sessies op het strand. Tot een vlucht van een man die een enorm duistere kant bleek te hebben. Ze herinnert het zich nog goed: ze hadden een paar dagen gezeild langs de kliffen, op de zeilboot van een van zijn rijke vriendjes. Het was perfect. Nooit eerder was Lara zó verliefd geweest. Dit was hem, geen twijfel meer mogelijk. Totdat ze de boot in de haven hadden aangelegd en terugreden naar zijn huis.
'En toen ineens die klap, Guillaume had iets geraakt'
Het was donker, de weg kronkelig. Ze hadden te veel gedronken, konden niet van elkaar afblijven. En toen ineens die klap. Guillaume had iets geraakt. Een vos? Een zwerfhond? Lara maande hem te stoppen. Hij wilde doorrijden. Dieren doodrijden is hier normaal, zei hij. Voer voor de vogels. Lara trok aan de handrem en dwong hem zo te stoppen. Ze stapte uit en zag in de verte iemand liggen in de berm. Lara liep er naartoe en zag dat het een oud dametje was. Haar poedeltje duwde jankend zijn snuitje in haar gezicht. Alsof hij de dood al voelde naderen. Lara wilde helpen, het alarmnummer bellen en doen wat je geacht wordt te doen. Ondertussen was Guillaume uitgestapt en stapte dreigend op haar af. Hij greep haar vast en trok haar mee naar de auto. Zijn dwingende grip om haar arm deed pijn. Het beangstigde Lara, maar hier op een bergweg waar achter de muren luxe vakantiehuizen verstopt liggen, wist ze niet wat ze moest doen. De witte wijn liet haar niet meer helder denken en Guillaume werd steeds agressiever.
"Als je nu niet instapt en meegaat, zeg ik dat jíj achter het stuur zat", siste hij kortaf. Op dat moment veranderde 'Droom Guillaume' in 'De Verschrikkelijke'. Trillend ging Lara in de auto zitten en zwijgend vervolgden ze hun weg. Toen hij haar afzette bij haar hotel drukte hij haar op het hart dat hij zélf de hulpdiensten zou bellen. Iets wat ze hoopte, maar niet geloofde.
Die nacht pakte ze haar koffers en boekte een vlucht naar huis. Ze wilde hem nooit meer zien. Wanneer hij belde, nam ze niet op en voicemailberichten luisterde ze niet af. Vol schuldgevoel over die nacht, probeerde ze thuis haar leven weer op te pakken. Wat redelijk ging, tot ze erachter kwam dat ze zwanger was. Van die engerd! Ze was nog op tijd om het weg te laten halen, maar ze kon het niet. Nooit spijt, wel moeite met de ondoordachtheid van haar keuze.
En nu, na zoveel jaren wordt ze geconfronteerd met haar grote nachtmerrie. Ze probeert rustig te blijven en zichzelf wijs te maken dat Guillaume haar vast niet heeft herkend. Ze ademt nog een paar keer diep in en uit, en loopt terug naar het feestdek.
Zodra Jimmy Lara ziet, roept hij haar bij zich. Maar haar benen weigeren verder te lopen als ze ziet dat hij met Guillaume staat te praten.
"Mam, ik wil je even aan iemand voorstellen", hoort ze hem boven het geroezemoes uit roepen. Dat doet hij vaker bij mannen waarvan hij denkt dat ze iets voor Lara zouden kunnen zijn. Ze maakt een gebaar dat duidelijk moet maken dat ze er zo aankomt. Dan roept de bruid luiddkeels haar naam om er theatraal aan toe te voegen dat ze Lara hartelijk bedankt voor het creëren van deze geweldige man. Alle ogen zijn op haar gericht. Ook die van Guillaume. Zijn open mond verraadt dat hij haar heeft herkend. Shit!
Het eerste wat in haar opkomt is de reling opzoeken en in het water duiken. Iedereen begint overdreven hysterisch te proosten. Lara draait zich snel om en loopt met grote passen weg. De gangen kennen geen geheimen meer voor haar, terug naar de eenzaamheid, maar ze blijkt niet alleen te zijn.
'Het eerste wat in haar opkomt, is de reling opzoeken en in het water duiken'
"Lara", roept de bekende stem. Ze loopt door, de stem wordt harder, dwingender. Die stomme schoenen ook, daar kan je toch niet op rennen. Dan ineens een hand om haar bovenarm. Nog net zo sterk als in haar herinnering.
"Is hij míjn zoon? Ik zie het aan hem", roept hij boos uit.
"Laat me met rust", roept ze uit. Ze veinst dapperheid. "Wie ben je? Hoe durf je me zo aan te spreken?" Ze weet haar arm los te rukken en kijkt hem vol afgrijzen aan.
"Is Jimmy mijn zoon?" blijft Guillaume dreigend herhalen.
Ze wil liegen, hem slaan, laten verdwijnen. Alles behalve deze confrontatie. Zeker vijf seconden kijken ze elkaar zwijgend aan. "Ja, hij is je zoon", gooit ze eruit.
Nog voordat Guillaume antwoord kan geven, hoort Lara een deur sluiten en ziet ze Madeleine de wc uitkomen. De schrik op Madeleine's gezicht detoneert met het geluk dat ze al die voorgaande uren heeft uitgestraald. Guillaume laat zich hoofdschuddend tegen de muur vallen.
"Is het waar?" fluistert Madeleine. Lara slikt de misselijkheid die ze voelt opkomen weg.
"Ik kan het allemaal uitleggen", zegt ze tegen de twee mensen die haar allebei, wachtend op antwoorden, aan staan te kijken. "Maar niet nu. Het gaat om Jimmy's geluk, om jullie geluk, Madeleine." Zo goed en zo kwaad als het kan, weet ze Madeleine ervan te overtuigen dat Jimmy dit nu niet hoeft te weten. Ze belooft dat ze het hem op een geschikt moment zal vertellen. Morgen, als de feestelijkheden achter de rug zijn. Echt!
Grappig genoeg maakt ze zich over Jimmy's reactie geen zorgen. Door zijn rommelige opvoeding is hij het nodige gewend en door zijn onbezonnen levensinstelling is er weinig dat hem van zijn stuk brengt.
"Je komt hier niet zomaar mee weg, Lara", bijt Guillaume haar toe en hij beent terug naar het dek.
Vervolg
Proloog. Op de bruiloft van haar zoon moet Lara haar grootste angst onder ogen zien als de huwelijksfotograaf haar oude vlam Guillaume blijkt te zijn. Zoveel jaren geleden veranderde hij van ‘Droom Guillaume’ in ‘De Verschrikkelijke’ en vluchtte Lara terug naar huis, op dat moment onwetend over het kind dat ze bij zich droeg. Tijdens de bruiloft probeert Lara een confrontatie uit de weg te gaan, maar Guillaume heeft haar herkend en bruid Madeleine is daarvan getuige.
De ceremonie begint. "Er is iets met Madeleine aan de hand", hoort Lara een van haar vriendinnen zeggen. Catherine, de moeder van de bruid legt haar hand op Lara’s knie en geeft een bemoedigend kneepje. Dan draait ze zich om en zegt tegen die vriendin dat het volslagen normaal is voor een bruid dat ze gespannen is. "Dat hoort er gewoon bij. Het zijn de zenuwen." Dan buigt ze zich naar Lara toe en zegt: "Ze is zo ontzettend gelukkig, maak je maar nergens zorgen over."
Lara lacht haar toe. Even lukt het haar het gedoe van daarnet te vergeten en laat ze zich meeslepen door de betovering van het moment. Zelf is ze nooit getrouwd. Ze heeft niet eens een serieuze relatie gehad na Guillaume. Alles voor Jimmy. Haar geluk zou later wel komen.
Haar gemijmer stopt abrupt zodra Guillaume weer in het zicht verschijnt. Zijn boze blik is onmiskenbaar op haar gericht. Guillaume mag deze dag niet verpesten, schiet door haar hoofd. Ze zou hem naar een verlaten dek van de boot kunnen lokken om hem overboord te duwen. Dat zou een deel van het probleem oplossen. Maar dan is er nog Madeleine. Kan ze haar mond houden zodat Lara het uiteindelijk zelf tegen Jimmy kan zeggen?
Als het bruidspaar het jawoord heeft gegeven en ze elkaar hebben gekust, stromen de tranen bij Madeleine over haar wangen. Iedereen houdt het op tranen van geluk, alleen Lara ziet dat het van pure wanhoop is. Dit meisje kan het geheim niet dragen. Niet op deze dag, dat is te veel gevraagd. Dit is ook de mooiste dag van háár leven en dat ben ik nu aan het verpesten, denkt Lara. Ze staat op en gedecideerd loopt ze op het bruidspaar af. Ik zeg straks wel dat het een Nederlandse traditie is, besluit ze als rechtvaardiging van deze ongebruikelijk daad. Lara geeft haar schoondochter een knuffel en fluistert in haar oor dat ze het gaat oplossen, zodat Madeleine van haar dag kan genieten. Jimmy hoort wat Lara zegt en kijkt haar bedenkelijk aan.
"Mam, waar heb je het over?"
"Ik ben Madeleine’s trouwdag aan het redden", zegt ze met een glimlach en wrang denkt ze erachteraan: en ik ben die van jou aan het verpesten.
Als iedereen het bruidspaar heeft gefeliciteerd en Guillaume van elke felicitatie een foto heeft gemaakt, komt hij naar Lara toe. "Ik wil dat hij het weet, ik wil met hem praten. Als jij het hem niet vertelt, doe ik het." Guillaume maakt aanstalten om naar Jimmy te lopen, maar Lara houdt hem tegen.
"Laat mij dit doen. Het is mijn zoon."
"Blijkbaar ook mijn zoon", werpt Guillaume haar tegen.
"Nee, dat is hij niet", reageert Lara bits, "je hebt hem alleen maar verwekt."
Wanneer iedereen van boord gaat, trekken Jimmy en Madeleine zich even terug om als laatste van het schip te gaan. Een haag van mensen zal ze opwachten. Lara gaat niet van boord, maar sluit zich bij het bruidspaar aan. Het hoge woord moet eruit. Nu. Dit is geen dag voor geheimen.
"Jimmy, ik moet met je praten", zegt ze zenuwachtig. Dan vertelt Lara over haar verleden met Guillaume en die afschuwelijke nacht van het ongeluk. Over de dreigementen die hij naar haar uitte en hoe ze halsoverkop vluchtte naar Nederland. En over de schok dat ze juist vandaag weer met hem geconfronteerd wordt. Vol afgrijzen hoort Jimmy het verhaal aan. Het geroezemoes op de kade is hoorbaar. Ze hebben niet veel tijd.
"Mam, die gast is niet goed bij zijn hoofd! Ik dacht dat hij je gewoon leuk vond en je daarom steeds opzocht. Want dat heb ik wel gezien."
Lara ziet dat Jimmy’s blik verhardt. Beschermend slaat hij zijn arm om haar schouder en neemt zijn bruid bij de hand. "Kom, we laten onze dag niet verpesten door die idioot!" Ze lopen richting de loopplank. Het gejuich van de gasten neemt toe.
Als ze de loopplank op lopen, zien ze dat Guillaume erop staat en hen de weg verspert. Lara ziet Jimmy verstarren. Snel laat hij zijn moeder en bruid los en stapt woedend op Guillaume af. Hij grist de camera uit zijn handen en schreeuwt: "Waar ben jij mee bezig, hufter? Ik weet wat je 20 jaar geleden hebt gedaan. Blijf uit onze buurt of anders…"
Guillaume’s blik schiet naar Lara. "Wat heb jij gezegd, trut, ik zal je…" Nog voordat hij zijn zin kan afmaken, krijgt hij de rechtervuist van Jimmy vol tegen zijn onderkaak. Er klinkt een gezamenlijke kreet van ontzetting en verwarring bij de gasten op de kade. Guillaume struikelt naar achteren en valt tegen de touwen van de loopplank aan. Door zijn lengte kiepert hij er overheen en belandt in het water. Vloekend en agressief komt Guillaume weer boven en spartelt tussen wal en schip.
"Wij redden het wel zonder jou, ik wil je hier niet meer zien", briest Jimmy hem na.
Geschrokken kijken Lara en Madeleine naar Jimmy. Hij loopt naar ze toe en geeft zijn bruid een zoen. Met een ondeugende blik kijkt hij zijn moeder aan en zegt zacht: "Misschien was dit niet de netste oplossing maar voor deze feestdag wel de makkelijkste. Als we uitgefeest zijn zetten we hier samen voor altijd een dikke punt achter."
Jimmy pakt Madeleine bij de hand en kijkt haar liefdevol aan. Van de zenuwen begint ze hard te lachen. Luid roept Jimmy naar de gasten op de kade:
"Le couple de mariés est prêt à faire la fête!" Er klinkt gejuich.
Terwijl Lara het bruidspaar over de loopplank volgt, ziet ze dat Guillaume via een ladder op de kade is geklommen.
Ze vangt zijn blik. Wat gaat hij doen? De tijd lijkt stil te staan. Ze ziet zijn twijfel. Na een paar seconden draait hij zich om en loopt hij weg. Nog één keer kijkt hij woedend om en roept iets over zijn camera. Lara verstaat hem niet. Zoek het uit, denkt ze, terwijl ze een glas champagne aanneemt van de bediening. Eindelijk kan ze van de dag gaan genieten.