30 september 2021
"Een beetje avontuur hoort bij mij"
Sjaan Quirijns (46) vertelde in 2019 over haar
inspanningen om samen met project MARCH mee te doen aan de Cybathlon 2020.
Sjaan zou er zes pittige manoeuvres afleggen in een exoskelet: een
gemotoriseerd pak waarin ze ondanks haar dwarslaesie kan staan en lopen. Maar
toen kwam corona... Hoe is het nu met Sjaan?
Vertel, hoe is het afgelopen met de Cybathlon?
“Nou, die is door corona niet doorgegaan. Of tenminste, de kampioenschappen gingen na twee keer uitstellen wel door, maar door de maatregelen in Nederland hebben wij als team niet mee kunnen doen in Zwitserland. Het was onmogelijk onze veiligheid te garanderen en ons tegelijk aan de coronaregels te houden. Ik heb letterlijk een team om me heen nodig als ik in het pak sta, dus die anderhalve meter was bijvoorbeeld al niet te doen.”
Wat balen! Hoe vind je dat?
“Ik stond volledig achter de beslissing, maar natuurlijk was het een enorme teleurstelling. Die Cybathlon was toch de kers op de taart van jaren trainen! Gelukkig hadden we tijdens een designpresentatie in Nederland al wel laten zien wat het pak kan. We hebben daar bewezen dat ik de zes obstakels kan uitvoeren, zoals een trap en een schuine helling. Achteraf gezien is die presentatie het hoogtepunt geweest.”
Wat doe je met je tijd nu dit project is
afgerond?
“In coronatijd heb ik me meer toegelegd op mijn werk. Ik ben adviseur bij de Hogeschool Utrecht op de onderwijslogistieke afdeling. Daar houd ik me vooral bezig met software en het functioneel beheer daarvan. Daar was en is veel ontwikkeling in, ook juist door corona. Flexibel en online studeren, toetsen op afstand; het heeft alles te maken met systemen. Dus dat zorgde voor veel uitdagingen. Laat ik daar nou net van houden!”
Dit keer geen sportieve uitdaging dus?
“Nee, even niet. Alhoewel ik wel ben blijven handbiken. Voorheen ‘fietste’ ik altijd naar mijn werk. Tijdens het thuiswerken maakte ik in plaats daarvan elke ochtend een rondje van 10 kilometer voor ik mijn laptop openklapte, en aan het eind van de middag weer. Om toch in beweging te blijven. Het leuke is dat ik daardoor een stuk meer van mijn eigen omgeving heb gezien. Het was een eyeopener voor me hoe mooi Utrecht is! Ik ben de natuur veel meer gaan waarderen.”
Heb je voor de komende tijd een nieuw doel
voor ogen?
“Het begint wel weer te kriebelen. Toen er een oproep voorbijkwam van ruimtevaartorganisatie ESA voor astronauten met een handicap, dacht ik gelijk: dat is leuk! Maar ik ben inmiddels ook wat ouder en daarmee realistischer... Tien jaar geleden had ik het zo gedaan; nu zie ik toch ook de praktische nadelen én merk ik dat mijn lijf niet meer zoveel kan hebben als vroeger. Dus die kans heb ik toch maar laten schieten. Laatst vroeg een kennis of ik wel eens heb geparaglide. Haar vader is instructeur. Misschien is dat wel wat! Want ja, een beetje avontuur en grenzen verleggen hoort toch wel echt bij mij.”