Eind 2016 stond Bas Parinussa in ZorgSpeciaal, die een dwarslaesie overhield aan een motorongeluk. Destijds was hij druk met voorbereidingen voor de triatlon dat jaar. Hij had grote plannen. Hoe is het hem vergaan sindsdien?
 

Hoe is het met je handbike?

“Met de bike is het goed! Maar de triatlon is nog steeds een droom. Ik ben weer bezig met voorbereiden.”

Ai, destijds is het niet gelukt mee te doen?

“Jawel. Ik ben gestart, maar officieel niet gefinisht. Er gelden tijdslimieten en ik kwam buiten de tijd binnen. Ik had eerst 3,8 kilometer gezwommen en zat daarna de rest van de dag op de bike. Ik was net te laat bij de finish. Heel jammer. Maar het kwam niet echt als een verrassing. Ik zat onderweg al te rekenen, het zou close worden… De laatste klim had ik eerder al in 1.45 uur gereden. Ik had dus een kwartier speling. Maar de vermoeidheid na het zwemmen en de 60 kilometer fietsen, speelde me parten. Het was geweldig om mee te doen, maar de hele triatlon moet nog wel een keer volbracht worden!”

Wanneer gaat het gebeuren?

“In 2020 is het plan. De komende twee jaar ga ik me serieus voorbereiden. Ik deed dat altijd op gevoel, met mijn eigen kennis, ik maakte mijn eigen schema’s et cetera. Nu ga ik meer gericht trainen met een professionele trainer. Voorheen rolstoeltenniste ik bijvoorbeeld ook nog af en toe, dat parkeer ik nu tot na de triatlon. Je moet keuzen maken, anders lukt het niet. Mijn focus gaat volledig naar de triatlon de komende tijd. In 2019 zal ik een paar halve triatlons doen en het jaar erop ga ik me in Luxemburg proberen te kwalificeren voor Hawaï. En in 2020 gaat het dat echt gebeuren!”  

En werken en stappen gaat ook gewoon door?

“Ik heb nog dezelfde baan als sportleraar in het volwassen onderwijs. Ik laat de leerlingen van 18 tot 45 jaar lekker bewegen. Iedereen doet gewoon mee en dat ik in een rolstoel zit, is voor niemand een ding. Het stappen is wel wat minder geworden. Ik weet eigenlijk niet waarom. Ik ben in rustiger vaarwater gekomen, denk ik. Ik heb een eigen huis, daar ben ik druk mee bezig. En ik geniet van avondjes op de bank met mijn vriendin of met vrienden.”

Fysiek gaat het ook goed?

“Nou, ik zit nu even thuis. Ik had een flinke ontsteking, maar doordat ik dat niet voel, is het erg laat ontdekt. Met 39,5 graden koorts kwam ik bij de Spoedeisende Hulp. Uit een echo bleek dat er een flinke ontsteking zat. ‘Dit moet pijn doen’, zeiden ze daar; zo erg was het. Maar ik voelde dat dus niet. Nu slik ik antibiotica en is het flink verbeterd. Dat is het goeie nieuws. Ik ga niet blijven hangen in tegenslag, maar kijk vooruit.”

Wat helpt jou om het leven te nemen zoals het is?

“Dat is deels karakter. Dat ik niet kan lopen, heb ik volledig geaccepteerd. Ik zou graag willen staan en een stukje lopen, maar dat gaat nu eenmaal niet. Wat wel enorm helpt, is doelen stellen! Er zijn zoveel leuke dingen die je kunt meemaken als je jezelf een beetje uitdaagt. Ik kijk terug op mooie ervaringen en herinneringen. Ooit wilde ik golfleraar worden. De inschrijfformulieren heb ik ingevuld en liggen klaar om te versturen. Die bewaar ik nu even. Dat kan later ook, eerst de triatlon.”