20 januari 2020
Twee stoma's en een rolstoel houden avontuurlijke Erica van Leeuwen niet tegen: ze gaat emigreren! Voor ZorgSpeciaal houdt ze een blog bij.
Minder regels, meer humor; dat past
ons wel.
Mijn moeder belt. “Moet je horen. Gisteren hebben we Lucky laten inenten voor het buitenland. Tegen rabiës, dat is verplicht.” Lucky is het hondje van mijn ouders. “Echt?”, vraag ik. “Ja echt!”, zegt mijn moeder. “Dan is dat maar vast gebeurt.” Ik schiet in de lach. We hebben nog geen eens een huis, maar Lucky is al klaar om op bezoek te komen.
| Mijn ouders nemen hun viervoetertje overal mee naartoe. En als er iets met hen is, komt Lucky bij ons. Dat kan straks mooi zo blijven, nog zo’n voordeel van plan B. Want Ronald en ik gaan emigreren naar … tromgeroffel … België! Ik weet het, dat klinkt niet half zo exotisch als Mallorca. Maar voor ons vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Ronald kan blijven werken waar hij werkt, de huurhuizen zijn in België goed betaalbaar, ik ga er qua ziektekosten erg op vooruit en ik kan mijn Nederlandse dokters behouden. Inclusief medicinale cannabis, want dat is in het buitenland verboden.
Superpraktisch, maar dat is het niet alleen. Ronald en ik hebben allebei ook echt iets met België. Het is de gemoedelijke, vriendelijke sfeer. Minder regels, meer humor; dat past ons wel. We zijn niet voor niets fan van zo’n beetje álle Belgische series. Een paar weken geleden zijn we gewoon eens vanaf Tilburg naar beneden gereden. Met 35 minuten waren we in de omgeving van Weelde. Prachtig was het daar! Rustig, maar ook weer niet te stil. Centraal, maar toch midden tussen de bossen. We keken elkaar aan en wisten meteen: dit gaat het worden!
|
Op zoek naar ons Belgische paleisje.
|
|
Pure nostalgie: smullen van friet met stoofvlees
|
Toen we aan het eind van die dag bij
cafetaria het Voske in Poppel friet met stoofvlees aten, zat ik ongeveer te
stuiteren van enthousiasme. Als klein kind ging ik geregeld met mijn vader mee op
de vrachtwagen, en dan stopten we altijd bij het Voske voor een frietje. Later
deed ik dat zelf als vrachtwagenchauffeur ook, uit pure nostalgie. Nu zat ik
daar samen met Ronald en een gloednieuw plan dat past als een jas! Het voelt zo
goed!
Terug naar het telefoongesprek. Ik vertel mijn moeder over het huis dat Ronald en ik gisteren bekeken hebben in Oud-Turnhout. Een fantastisch huis op een ideale locatie, maar helaas: te weinig opslagruimte voor Ronalds quad en crossmotor. En dan ook nog de inrij-canta (45km autootje waarin ik met mijn rolstoel achter het stuur op pad kan) die Ronald - als mijn eigen MacGyver - voor mij aan het aanpassen is…
|
“Vind je het erg jammer dat het huis niet doorgaat?”, vraagt mijn moeder. “Ach nee”, zeg ik. “We hebben er veel van geleerd.” “Jullie paleisje komt echt wel”, verzekert ze. En zo is dat! Misschien duiken we straks nog wel even achter de laptop om verder te zoeken naar ‘de woonst’ - zoals ze in België zeggen - die bij ons past.
‘Saluukes mam’, zeg ik voor ik ophang. Ja, ik ben al helemaal op de Belgische toer. Ronald ook trouwens, want terwijl hij naar de keuken loopt, zegt hij: “Nog even Belgisch oefenen hoor.” Ik kijk hem niet-begrijpend na, tot hij een flesje Leffe omhoog houdt. “Jij ook eentje schat?”
Gaat Erica haar Belgische paleisje vinden? Volg haar maandelijkse blog!
Erica vertrekt! #1
Erica vertrekt! #2
Erica vertrekt! #3
Erica vertrekt! #4
Erica vertrekt! #5
Erica vertrekt! #6
Erica vertrekt! #7