11 oktober 2022
Columnist Carlijn Willemstijn wil het taboe rondom stoma's doorbreken.
“Een rectum wat…?” Hij kijkt mij met grote ogen aan.
“Een rectumamputatie.”
“Amputatie? Dus je hebt...” Hij hakkelt en stottert wat. Ik maak de zin voor hem af.
“Klopt. Ik heb geen poepgat meer.”
“Gadver”, zegt hij ontzet. Hij herstelt zichzelf direct.
”Sorry, zo bedoel ik dat natuurlijk niet, maar ik heb er nog nooit van gehoord.”
Ik vertel hem dat mijn dikke darm twintig jaar geleden al werd verwijderd en dat ik daarom nu een stoma heb. Sinds enkele jaren is ook mijn rectum, en dus ook mijn poepgaatje, geamputeerd.
“Dat deed zeker ongelooflijk veel pijn?” vraagt hij met een vertrokken gezicht.
“Helaas is er bij die operatie een zenuw beschadigd. Sindsdien heb ik zenuwpijn in mijn bekken.”
“Wat houdt dat in?”
“Dat ik kiespijn in mijn kont heb”, zeg ik lachend, zonder schroom.
Weer die grote ogen.
“Jeetje. Ik weet niet wat ik moet zeggen”, stamelt hij.
En dat begrijp ik. Dat weet niemand aan wie ik dit vertel, laat staan een oud klasgenoot die ik tref op het strand.
Voor de vierde dag op rij wandel ik hier. Aan zee. Vijf kilometer heen en weer terug. En voor de tweede keer deze week kom ik Wouter tegen met zijn hond. De eerste keer vroeg hij waar mijn hondje was, zoals vele mensen vragen die mij dag in dag uit zien wandelen.
De tweede keer hield hij mij staande.
“Nu zie ik je weer. Oefen je voor de wandelvierdaagse ofzo?” vroeg hij vrolijk.
“Nee, ik loop mijn bekkenpijn weg.”
En zo startte bovenstaand gesprek.
Dagelijks zien mensen mij vertrekken. Ik hoor ze denken: Daar gaat ze weer, die Carlijn. Terwijl ik mezelf naar mijn werk sleep, gaat zij lekker wandelen.
Het is een aanname en mijn angst dat mensen zo oordelen. Wat men niet weet, is dat ik mijn nachtelijke pijnen weg moet lopen. Als de zenuwpijn in de nacht aanklopt, komt zeuren, steken en felle scheuten geeft en de medicijnen mijn hoofd zo vol watten maakt dat ik de eerste uren van de dag een zombie ben, dan is lopen mijn beste medicijn.
Overal.
Iedere dag.
Door weer en wind.
Wandelschoenen aan en een rugzakje met een thermoskan koffie mee voor onderweg.
En zo loop ik hier. Aan zee. Te mijmeren over de kiespijn in mijn kont die niemand ziet maar mij al tien jaar laat lopen en dagelijks samenbrengt met de natuur.
Andere columns van Carlijn Willemstijn:
Hoe dan?
Wat the f*ck doe ik hier?
Rare pillen
Moederhuisje
Bang voor later
Poepgaatje in de prullenbak
Ik rol weer mee
Taboes