2 oktober 2020

Columnist Carlijn Willemstijn wil het taboe rondom stoma's doorbreken. 

“Waarom was je er vorige week niet?”

Dinsdagmiddag. Mijn nichtjesdag. Omdat ik zelf geen kinderen heb kunnen krijgen door mijn gebrekkige gezondheid, geniet ik wekelijks van de kinderen van mijn zussen. Ik heb zojuist mijn twee nichtjes opgehaald. We rijden stapvoets weg bij hun school.

“Ik was ziek”, zeg ik, terwijl de klaar-over-juf mij voorrang geeft.
“Aan je stoma?” vraagt de jongste op serieuze toon.
“Nee hoor. Maar wel aan mijn buik.”
“Wat had je dan?”

Ik besluit een poging te wagen. “Jaren geleden heeft de dokter mij geopereerd. Na een grote buikoperatie krijg je ook littekens ín je buik. Jullie hebben misschien wel littekens op je vingers of benen van toen je een keer gevallen bent?” Ze checken direct hun handjes en stropen hun broekspijpen omhoog, op zoek naar littekens. “Littekens in je buik heten littekenweefsel en dat kan pijn doen. Mijn zere littekenweefsel zit waar vroeger mijn poepgaatje zat.” Luid gegiechel op de achterbank.

Ik geef een knipoog via mijn achteruitkijkspiegel. “Gelukkig kreeg ik van de dokter goede pilletjes tegen die pijn.”

“Maar van die pillen ging je heel raar doen, zei mama.” Nu is het mijn beurt om te gniffelen. “Klopt lieverd. Daar raakte ik van in de war. Ik vergat een kaarsje uit te blazen. Opeens was er brand in de keuken!” Grote ogen van schrik op de achterbank.

Ik heb een haat-liefdeverhouding met m'n medicatie. Zonder kan en wil ik niet, het is mijn redding, mijn kwaliteit van leven. Maar mét is het leven niet altijd even makkelijk. Moeizaam opstaan in de ochtend. Groggy van de ruis in mijn lijf. Een constant warrige waas. Vlammende scheuten in mijn bekken maar gelukkig altijd het vertrouwen dat de pillen hun werk doen en de pijn doen uitdoven.

“En toen?” vraagt mijn oudste nichtje geschrokken. “Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat ik geen kaarsjes meer mag branden als ik die pillen slik.” “Als jullie huis afbrandt door die rare pillen mogen jullie wel bij ons komen wonen hoor. Wij hebben plek genoeg. Je zorgt tenslotte ook altijd voor mij!”

Mijn hartje smelt. Ze hoeft nog lang niet te snappen hoe het werkt met chronische pijn en de bizarre bijwerkingen van medicatie. Als ze maar snapt dat je omkijkt naar je naasten. Elkaar helpt als de ander onderuitgaat door ziekte, rare pillen of het leven zelf. Daar is ze nu al voor geslaagd.

Andere columns van Carlijn:

Hoe dan?
Wat the f*ck doe ik hier?
Moederhuisje
Bang voor later
Poepgaatje in de prullenbak
Kiespijn in mijn kont
Gehandicapt?
Ik rol weer mee
Taboes