5 juni 2020
Columnist Carlijn Willemstijn wil het taboe rondom stoma's doorbreken.
I did it!
‘Bril op!’ De instructeur schreeuwt in mijn oor. De herrie van het vliegtuig is enorm. We vliegen op twee kilometer hoogte. ‘Buik oké?’, gilt hij.
Ik controleer of mijn stomazakje nog goed zit. Alles in orde. Ik steek mijn duim omhoog. Ik vind het doodeng om met mijn stoma en gehavende lijf parachute te gaan springen maar het staat al jaren op mijn bucketlist. En vandaag is dé dag. We stijgen naar ruim drie kilometer hoogte. Het luik gaat open. De harde wind die ineens het vliegtuig in raast, ontneemt mij de adem. Een van de skydivers staat op en springt het vliegtuig uit. Razendsnel valt ze de diepte in. Ik schrik, voel pure paniek.
‘Schuiven, Carlijn. Op je billen naar de deur’, roept de instructeur waar ik de tandemsprong mee ga maken. Ik schuif naar voren met hem aan mij vastgegespt. Mijn hart dreunt bijna uit mijn lijf. De diepte beneden mij veroorzaakt enorme angst. ‘Benen over de rand. Armen los’, gilt hij. Het is zó eng. Zó hoog. Ik knijp mijn ogen dicht maar doe ze direct weer open. Ik moet kijken! Iedere seconde optimaal beleven. Ik werp trillend mijn benen over de rand. Voel de rukwind. Zie de aarde onder mij. ‘What the f*ck doe ik hier?’ Nog voordat ik erover kan nadenken voel ik een duw en ik val. Ik stort omlaag. Dieper en dieper. Tweehonderd kilometer per uur. De aarde komt als een draaiende centrifuge op mij af. Mijn borstkast wordt door de druk in elkaar geduwd. Een tik op mijn schouder van de instructeur. Dat betekent ‘doorademen en armen wijd’. Ik volg zijn instructies op. Hap panisch naar lucht.
Dan begint er een enorme kick te borrelen. Ik spreid mijn armen. Plat op mijn buik stort ik gillend omlaag. Dertig seconden lang bevind ik mij tussen hemel en aarde. Het voelt heerlijk! De parachute vouwt zich met een ruk open. De snelheid en herrie zijn plotseling verdwenen. ‘Jij oké? Buik in orde?’, vraagt de instructeur. ‘Ja! Wauw, wat is dit gaaf!’, roep ik vol adrenaline. Texel ligt rustig onder mijn bungelende voetjes. Blauwe zee. Weilanden. Volledige stilte. Wat voel ik mij stoer, gelukzalig en tegelijkertijd ontzettend trots. Als ik dít met mijn stoma kan, kan ik de hele wereld aan!
I did it!
Andere columns van Carlijn:
Hoe dan?
Rare pillen
Moederhuisje
Bang voor later
Poepgaatje in de prullenbak
Kiespijn in mijn kont
Gehandicapt?
Ik rol weer mee
Taboes