4 juni 2020

Columnist Carlijn Willemstijn heeft sinds haar twintigste een stoma. Ze was jarenlang voorzitter van StomaJONG en wil het taboe rondom stoma’s doorbreken.

“Jij hebt makkelijk praten!” Ze kijkt naar de grond. Veegt snel een traan uit haar ooghoek. “Vera, jij kunt dit ook!” zeg ik rustig. Haar donkerbruine ogen kijken mij wanhopig aan. Bijna smekend. De makkelijkste optie is dat ik haar vertel dat een stoma krijgen heus wel meevalt. Maar uit eigen ervaring weet ik dat dat niet waar is.

“Een stoma past niet bij mij, Carlijn. Ik houd van stappen. Tot diep in de nacht met een cocktail in de kroeg. Met een leukerd mee naar huis en vrijen tot de volgende ochtend. Ik ben dol op verre reizen. Lig in bikini op het strand en verstop mij niet. Voor niemand. Laat staan voor mijzelf. Met een stoma zou ik nooit meer kunnen leven in vrijheid.”

“Waarom denk je dat Vera? Ik geniet ook van het uitgaansleven, de lust en de liefde. Ga naakt naar de sauna en spring met een parachute uit een vliegtuig als ik dat wil. Mijn vakantie is gebaseerd op waar ik naartoe wil en staat los van het stomazakje op mijn buik.”

Haar gezichtsuitdrukking verraadt opluchting maar de angst voor het onbekende vreet aan haar. “Maar hoe dan? Hoe doe je dat dan? Hoe kom je zover?” Ze hunkert naar antwoorden.

“Jij moet je stoma nog krijgen en staat nu nog in slechte gezondheid onderaan een denkbeeldige berg. Ik heb mijn stoma inmiddels zeventien jaar en ren in vrijheid over de toppen van diezelfde berg. Jij zult niet binnen een maand op die top staan, daarvoor is de berg te hoog. Maar stap voor stap klim jij omhoog. Soms daal je na een kleine tegenslag een paar meter maar daarna klauter je weer verder. In de wetenschap dat duizenden andere mensen met een stoma jou zijn voor gegaan. Jij kunt dit ook!”

“Echt?” Ze kijkt mij hoopvol aan. Ik pak haar beiden handen vast. Buig wat naar voren en maak oogcontact. “Ik weet het wel zeker. Iedereen die een stoma moet krijgen vraagt zich af hoe ze dat in godsnaam moeten doen. Maar op een dag sta jij net als zij óók bovenop die denkbeeldige berg. In vrijheid en hopelijk in betere gezondheid. Je wordt geen stoma, je krijgt er alleen één.”

Even later rijd ik haar straat uit. In mijn achteruit- kijkspiegel zie ik haar zwaaien. Met opgeheven hoofd en een ontspannen glimlach op haar gezicht. Zij komt er wel!

Andere columns van Carlijn:

Wat the f*ck doe ik hier?
Rare pillen
Moederhuisje
Bang voor later
Poepgaatje in de prullenbak
Kiespijn in mijn kont
Gehandicapt?
Ik rol weer mee
Taboes