25 februari 2021
In ZorgSpeciaal vertelt Gwendoline Blankestijn hoe ze een urinestoma kreeg en haar leven veranderde. Nu verzorgt ze onder andere dieren van mensen die op vakantie zijn of naar het ziekenhuis moeten.
“Toen ik jong was, wilde ik dierenarts of advocaat worden. Dat is niet gelukt, ik was een gevoelig en kunstzinnig type. Het werd de Kunstacademie en daarna deed ik de Sociale Academie. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Toen het bedrijf waar ik werkte naar Brussel verhuisde, ging ik niet mee. Vlak daarna werd ik ziek. Maar ik begon nog wel met een dierenpension-opleiding. Meer als tijdverdrijf dan om er serieus mee aan het werk te gaan. Uiteindelijk ben ik er toch in blijven hangen. Als mensen op vakantie gaan of naar het ziekenhuis moeten, verzorg ik hun dieren. Dat zijn vooral poezen maar ook weleens een waterschildpad, een ezel, varkens, geitjes en konijntjes.”
Vijf kittens
“Als dierenverzorgster maak je van alles mee. Je komt overal: tienhoog achter, in afgelegen kasteeltjes, villa’s. Overal zijn de mensen even aardig en leuk. Een paar weken terug had ik een kennismakingsgesprek met een nieuwe klant die op vakantie ging. Een van de twee poezen bleek zwanger te zijn. ‘O’, zei ik, ‘maar stel dat ze bevalt tijdens jullie afwezigheid.’ De man verzekerde me dat dat onmogelijk was, zo ver was de kat nog niet. ‘Oké’, zei ik, helemaal gerustgesteld. De tweede verzorgdag trof ik een mand met vijf schone en opgedroogde kittens, sprekend hun moeder. Ik liep naar boven en zag wat bloed liggen. De moeder had keurig haar kids gewassen, naar beneden gedragen en in een mandje gelegd. Ik stuurde per mail een foto naar de eigenaars die ergens op de Middellandse Zee op een bootje dobberden. ‘Ah, super, we vertrouwen erop dat je goed voor ze zal zorgen’, mailde de man vrolijk terug.”
De huilende ezel
“En dan de huilende ezel. Ik was gevraagd om ergens achttien dieren te verzorgen. Acht poezen, drie kippen, twee bofkonten (varkens), een vijver met vissen en een ezel en vier geitjes. Tijdens de rondleiding over het erf kwamen we aan bij de ezel. Ze stond wat voorovergebogen en er kwamen dikke tranen uit haar ogen. De eigenaar vertelde dat ze huilde sinds haar moeder een week terug was overleden. Heel bijzonder. Als gezelschap ging de eigenaar vier jonge bokjes in het weiland erbij zetten. Of die ik ook wilde verzorgen – ja natuurlijk wilde ik dat.”
Honden redden
“Het werk geeft me veel energie. De zelfstandigheid, het leuke contact met mensen en dan al die dieren. Ondanks corona heb ik nog steeds een paar adressen waar ik naartoe ga om de dieren te verzorgen. Verder sponsor ik honden die in dodingsstations zitten, bijvoorbeeld in Roemenië, Spanje en Polen. Zo kunnen ze door lieve rescue mensen op tijd worden gered. Daarna gaan de honden en katten tijdelijk naar een opvang van waaruit een nieuw goed tehuis voor ze wordt gezocht.”